Quick Search

“เรามิมีวันทิ้งเจ้า”

นี่หรือสัจจาธิษฐาน ที่เขาผูกพันเป็นยางเหนียว เหนี่ยวนำาให้คืนมาพบ เมืองใจ เจ้า...เพื่อนตาย และ จันกะพ้อ นางอันเป็นที่รัก จันกะพอเอย กลิ่นลอยลองลมเมื่อวันวาน แสนสุดหอมหวาน เมื่อไหรจะบานอีกเอย เจาเมืองใจเอย ใจเจาเป็นชายชาญ เลือดเจ้าสาดพสุธาร เหลือแต่นามจารไว้เอย "ตราบใดที่เมืองใจต้องการ เราจักอยู่ข้างเสมอ" กำดาบตีนเหยียบแผ่นดิน ทิ้งถิ่น ทิ้งเพื่อน ฤาได้ อโยธยาลุกร้อนเป็นไฟ มีแต่เลือดไหล โลมดิน

ศิวาลัย / ทมยันดี

เมื่อเพลงขลุยเริ่ม เสียงดุจแทรกไปในสมอง เธอจำได้ถึงเทวรูปสูงตระหง่าน ทะมึน ที่วาบวับเป็นเงาๆ คือจันทร์เสี้ยวปักพระเกศา เธอ...คุกเขา พนมหัตถวิ่งวอน เอื้อนค่ ณ ที่นั้น ศิวาลัย เธอกับเขาผูกพันกับศิวาลัย เธอกับเขารู้จักกันและกัน รวมทั้งความรู้สึกรักและซัง “โสมาวดี นั่นละชื่อจริงของคุณ เราจะกลับไป ศิวาลัย ศิวาลัย ณ ที่นี้ จุดจบของเราย

ราชาวดี / ทมยิ้มดี

สาวน้อย แรกรุ่น ดรุณวัย เฉิดฉาย แฉล้ม แย้มเสลา งามผาด งามพิศ พริ้มเพรา ดุจราว อัปสร จรลงมา บัดนี้ยามใดเขารำลึกถึงเธอผู้นั้น เขามิได้รำลึกว่าเธอจะ นามใด อินถวา ราชาวดี ล้วนสมมุติ เธอ ต่างหากที่เขาผูกพัน ใน รัก คือความอ่อนโยนพิสุทธิ์ มิใช่ รัก ในความหมายที่ มนุษย์มี มนุษยเป็น เธอผู้นั้นจะ “อะไร” ก็ตาม เธอให้ในสิ่งที่มนุษย์คนใดไม่เคย

ให้เขาได้ เขายื่นมือลูความว่างเปลา

หัวใจอ่อนโยนอยางไม่เคยเป็น

ผมรักคุณ